باران
روزی که ببارد
و ابر
روزی که سیاه بپوشد
ودرخت
روزی که زرد شود
و آسمان
روز که غمبار گردد
خواهم رفت...
روزیکه درختها
از دروغهای زمستان خسته میشوند
و زمین
تمام دلتنگی اش را به درون ریخته است
روزی که هوا سردست...
من
در گوشه اتاق نیمه جانی
آرمیده ام
و در انتظار بهار
عبور ثانیه ها را مینگرم...
من
روزی
روی سردی فرشی غمگین
کنار آواز یک خاطره قدیمی
بدرود خواهم گفت
آنروز
روز شادی منست
حتی اگر همه آدمها
مرا از جهنم بترسانند
من
به سوی تو می آیم
و لبخندت بهشت منست...
که من
سهمم
چیزی جز دوست داشتنت نبود...
روزی
در سرمای وهمناک حقیقتی که دروغ نیست
به سوی تو خواهم شتافت
و با تو همه رازهایم را خواهم گفت
روزی سرانجام
راه خویش را پیدا خواهم کرد...
اگرچه دنیا نامهربان بود
ولی دستهای تو را دیدم
که همیشه با من به نوازش سخن گفت...
روزی
در عبور غبارآلود بیرنگی
نور را در آغوش میگیرم
و از هرچه ترس و دلهره است
می گریزم
روزی باران را لمس میکنم
و از پاییز
به بهار پل میبندم
روزی دیگر نخواهم گریست
روزی آفتاب را
بوسه خواهم زد
روزی مرگ را
در آغوش خواهم کشید
روزی با هر انچه اندوه نامند
بدرود خواهم کرد...
