عشق

. . . من از احساس لبریزم... دمی با باد میرقصم... گهی غمگین و تاریکم...گهی بارانی ام، خیسم... و گه گاهی به یاد عشق... تمام غصه ها را برگ می‌ریزم... نفسهایم اگر سرد است...تمام برگ هایم گرم و تب دار است... چو آتش رنگ های سرخ و نارنجی به تن دارم... گهی یک قاب رویایی میان کوچه باغی ساکت و غمگین... گهی یک منظره در دستهای آن خیابانی...که نم دار از حضور خیس باران است... نگو پاییز دلگیر است افسرده...که در آن وصل و هجران هر دو زیبا است و رویایی... منم